RopaRun 2019
Met Pinksteren heb ik voor het eerst meegedaan met de RopaRun. Voor wie het niet weet, een estafetterun voor het goede doel die sinds 1991 wordt gelopen. Vertrek in Parijs op de zaterdag voor Pinksteren en finish maandag 2dePinksterdag in Rotterdam (totale afstand ca. 536 km)
Door Jim van Buuren
Een RopaRun team ( Ons team de Vlaamse Vlammers) bestaat uit 8 lopers en 4 fietsers. Daarom heen chauffeurs, cateraars, navigators, kampmakers etc. Een hele organisatie die maanden van voorbereiding vergt.
Indeling hoe de estafette gaat volbrengen kun je als team zelf bepalen. Wij hadden er voor gekozen om uit te gaan van 2 teams met ieder 4 lopers en 2 vaste fietsers. Ieder team loopt een blok van 88km welke weer onderverdeeld is in blokken van 22 km. Samen met je vaste loopmaat, ren en fiets je om en om 2km.
Snelheid waarmee minimaal meegelopen moet worden is 11km en maximaal 15km per uur. Afhankelijk van de snelheid die je opgeeft wordt ook je starttijd in Parijs bepaald Wij mochten om 12.48 starten. Ik startte in het 2degedeelte en mijn RopaRun begon pakweg rond 22.30 uur zaterdagavond. De start van de eerste teams in Parijs is 11.30 en de laatste teams starten 01.30
Nadat we ’s morgens om 6 uur waren vertrokken uit België richting Parijs, vanuit Parijs naar ons eerste rust-overnachtingsplek. Om vervolgens weer een 80 km richting het wisselpunt te rijden, was het dan eindelijk zover, ik kon samen met mijn maat Peter aan de bak. Ik begon met lopen en hij met fietsen. Eerste 22km gingen lekker, noorden van Frankrijk is lekker heuvelachtig, maar soms was het prettiger bergop hard te lopen als te fietsen. Snelheid lag tegen de 12km per uur aan, dus ook dat ging volgens plan. (Wij hadden ons ingeschreven op 11.1 km per uur - wij waren team 111, dus vandaar). Iedereen met lichtgevende vestjes de nacht in door het platteland wat een prachtig gezicht is. Als team wilde we wat extra marge opbouwen, gezien het tijdverlies wat je over het algemeen de 2denacht in België oploopt. Plaatsje Zele is daar een goed voorbeeld van, door de vele festiviteiten krijgt elke team een super feestelijk onthaal.
Met een goed gevoel het busje in om 22km (pak weg 2 uurtjes) te herstellen, wat te eten en ons weer op te laden voor de volgende 22km.
2deshift begon voor mij met 2km fietsen en helaas na het overgeven van de fiets aan mijn maat, ging het na 1km mis. Mijn rechterknie begaf het en voelde met name door het heuvelachtige landschap te veel druk op de knie, waardoor ik moest stoppen. Shift werd opgevangen door de andere 2 lopers. Vervolgens terug naar onze rust plaats. Half vijf ’s nachts even in een slaapzak in een schuur op het Franse platteland, om vervolgens om kwart over achter weer er uit te zijn, voor verzorging, ontbijt en een rit naar de volgende wisselplaats.
Knie laten intapen, pijnstillers geslikt, inmiddels was er een reserveloper vanuit België gearriveerd, dus ik kon mij knie testen. 1steshift 3x 2km gelopen en ook in de 2deshift van 22 km was dat het maximale voordat de knie het weer liet afweten. Kortom, het werd voor mij steeds meer een teleurstelling. De festiviteiten onderweg in België en later in Nederland heb ik weinig van meegekregen. Dit ook omdat niet overal op het parcours de busjes aanwezig mogen en kunnen zijn.
Al met al kijk ik terug op een heel bijzondere ervaring. Vanaf zaterdagochtend 6 uur nauwelijks slaap gehad, eten op momenten waarop je denkt, oké is het wel tijd om te eten, gevoel van tijd dat steeds verder weg raakt, en continue on te move, lopend, fietsend of in het busje. Ja je biologische klok raakt snel van slag, maar door dat je met een team bent, deel je dit met elkaar.
Voor een ieder die ooit de kans krijgt om een keer aan te sluiten bij een RopaRun team, ik zeg doen.
Jim van Buuren (trainer AKU)